Alledag: Spannende uren

Mijn beide dochters bevallen slecht. Om misverstanden te voorkomen heeft deze stelling niets te maken met het feit dat ze niet in de smaak vallen bij anderen, integendeel zou ik haast zeggen, maar omdat ze beiden de grootste moeite hebben om afstand te doen van het vrachtje, dat ze negen maanden bij zich hebben gedragen. Het loslaten van je kind, dat je al die tijd in je buideltje heel beschermd bij je hebt gedragen, gaat hen niet gemakkelijk af.

Dacht mijn oudste dochter zeven jaar geleden bij haar eerste kind een record te vestigen met een bevalling van 36 uur, maandagmiddag overtrof de jongste dochter deze marathonsessie met een geboorte die in totaal 37 uur in beslag nam. Spannende tijden voor haar, maar ook voor opa en oma die vanaf de eerste serieuze wee weten dat het uur U is genaderd. Het werd ook wel de hoogste tijd, vonden we, want de aanstaande moeder was al tien dagen over tijd. De buik groeide maar door, het lopen ging steeds moeilijker en ook de benen en voeten werden met de dag dikker. Het moment van de verlossing was aangebroken, zo dacht iedereen. Niet dus!

Het lange wachten breekt aan. Nog nooit heb ik zo graag de stem van mijn schoonzoon willen horen met de bevrijdende mededeling dat het kind geboren was. Nog nooit heb ik zo dicht op de telefoon gezeten, nog nooit was het mobieltje zo dicht onder handbereik. De reactiesnelheid was verbluffend. Binnen de seconde namen we op. Maar wie er ook belde, mijn schoonzoon bleef zwijgen. Wel vroeg een nerd ons een nieuwe autoverzekering af te sluiten, wel was er weer die tante die een goedkope lening in de aanbieding had en ook het opgewonden standje van de Bankgiroloterij wist ons weer eens te vinden met de mededeling dat wij nu toch echt eens moesten deelnemen om grote prijzen te winnen. Rot op met je prijzen, dacht ik, ik wil maar één prijs en dat is een gezond kleinkind. En het liefst een kleindochter, want niet alleen ouders mogen een koningswens hebben, ook grootouders willen kleinzonen èn – dochters. Na twee jongens was het tijd voor een meisje, was mijn redenering. Ik hield het negen maanden vol. En kreeg gelijk.

Maandagmiddag vond Jonna, want zo heet ze, het tijd om uit haar mama te komen. Ze heeft een mooi gezichtje, is 49 centimeter lang en weegt bijna zeven pond. Ik heb haar binnen 24 uur nu al drie keer gezien. Het is een prachtbaby! En ze doet precies wat ze moet doen: huilen, zuigen, plassen en poepen. En veel slapen, heel veel slapen.

Voor mijn andere kleinkinderen, Marijn en Maxe, is de komst van een meisje niet direct wat ze gewild hadden. Ze hadden liever een jongetje gehad, waarmee ze later lekker konden gaan voetballen. Ik besluit om een balletje met hen te gaan trappen. Maar eerlijk gezegd ben ik in gedachten met Jonna bezig. Ze ligt in mijn armen. Ik hoor haar ademen. Ze slaapt met haar knuistjes tegen d’r mond. Ze wordt bewonderd en geknuffeld. Ik zie dankbare ouders en vooral een blije moeder. Nog niet eerder zag ik mijn dochter zo intens gelukkig.

Welkom Jonna in onze familie. Klein meisje, wat ben je vertederend lief. Vanaf nu hoor je bij ons.

Peter van Trommelen