Column: #ikwildiePRIK!

Op het moment van schrijven heb ik mijn eerste coronaprik gehad. Wat een feestelijk moment was dat! Een mijlpaal. Er heerste een sfeer van euforie onder al mijn collega’s. Want hoewel het in deze crisis ook heel fijn is om als zorgverlener te werken en het voor ons vak een boeiende tijd is, is de sociale druk hoog. Daarom voelt de coronaprik als een stap naar bevrijding en op dit moment de enige uitweg uit deze crisis. Voor ons allemaal.

De opkomst onder dokters om de prik te halen is bijna honderd procent. ‘Heerst er onder dokters dan geen enkele scepsis?’, hoor ik u denken. Misschien in het begin wel. Maar door het volgen van online nascholingen, waarbij deskundigen goede uitleg geven over de werking en veiligheid, is er vooral vertrouwen. De bijwerkingen die kunnen optreden zijn zeker te verkiezen boven een vervelend ziekteverloop van corona. Als ik argwaan bemerk, vraag ik aan mensen: ‘Toen u op vakantie ging en een prik moest halen, twijfelde u toen ook of het veilig was?’. ‘Nee’, is vaak het antwoord. Voor een vakantie haalt men graag de benodigde prikken en ook de meeste kinderen worden gelukkig ingeënt. Maar omdat de coronaprik nieuw en snel ontwikkeld is, vindt men het spannend. Dat kan ik wel begrijpen.

Niet iedereen heeft het voordeel om toegang te hebben tot betrouwbare informatiebronnen. Sommige mensen beheersen de taal niet goed of kunnen niet goed lezen. Zij moeten het hebben van een gesprek met familie, vrienden of buren. Bij andere mensen is internet de enige informatiebron. Bangmakerij is wat daar heerst. Een verhaal dat angst inboezemt scoort goed op internet en wordt veel vaker gedeeld. De juiste informatie om tot een goede eigen beslissing te komen, komt hierdoor in de verdrukking. Aan mij de taak een brug te slaan en goede uitleg te geven. Ik print me suf aan informatie over de coronaprikken in allerlei talen. Dokters maken selfies met een prik in hun arm en zo hopen we iedereen in Nijkerk over de streep te trekken. 

Ondertussen denk ik aan een 90-jarige dame waar ik op huisbezoek was. Zij heeft al een lang leven achter zich met meerdere crises, waaronder een jappenkamp. Voor haar voelt het nu alsof het leven al voortijdig tot stilstand komt. Nu al bijna een jaar lang zit zij, zoals ze zelf zegt, opgehokt. Voor haar, en vele anderen, hoop ik dat zoveel mogelijk mensen zich laten vaccineren en ieders bewegingsvrijheid weer snel terugkomt. En deze dame haar dochters en kleinkinderen zonder angst kan bezoeken en kan knuffelen.

Anne Marie Visser