Beeldvorming

14 november 2007 om 00:00 Nieuws

Jongeren zuipen en zorgen voor overlast. Die indruk zou al snel kunnen ontstaan als je deze krant leest. De discussie rond de locatiekeuze voor jongerencentrum Chill Out gaat voornamelijk over de overlast die jongeren geven. En de drankketen zijn al helemaal uit den boze. Daar zuipen jongeren zich helemaal klem. Buiten het zicht van ouders, politie, leraren en andere verantwoordelijke instanties. Bovendien geven ze hun geld dan ook nog niet eens uit in plaatselijke horecagelegenheden.

Hoe durven ze.

In de hitte van het debat worden ook oplossingen aangedragen. ,,Zet ze midden in de polder, dan heeft niemand er last van,” roept de één. ,,Laat de politie dronken jongeren thuis afleveren, dan weten hun ouders ten minste wat voor lieve kinderen ze hebben,” roept een ander.

Dat zal ze leren.

Rond de drankketen lijkt zich een monsterverbond te vormen tussen enerzijds de wat moraliserende opvattingen uit kringen van de ChristenUnie en anderzijds de plaatselijke horeca ondernemers. Beiden pleiten voor een harde aanpak van drankketen. Gevoed door overwegingen van gezondheid en van (on)eerlijke concurrentie. Jongeren zelf komen nauwelijks aan het woord. Toen ik ze opzocht, moest ik me eerst bevrijden van vooroordelen. Op bezoek bij jongens uit het buitengebied in een drankkeet. Dan zal er wel nauwelijks een zinnig gesprek zijn te voeren. Het beeld werd volledig aan flarden geschoten. Door de jongens zelf. En natuurlijk doen ze zich in zo’n gesprek mooier voor dan ze zijn. Het komt tenslotte in de krant. Maar een zinnig gesprek over de problemen bleek wel degelijk tot de mogelijkheden te behoren. De uitkomst van dat gesprek? De jongeren willen gewoon een eigen plekje hebben.

Datzelfde geldt voor de discussies rond jongerencentrum Chill Out. Een eigen plek voor jongeren die zich niet zo makkelijk aansluiten bij een sportvereniging of een muziekclub. Gunnen we hen die plek of letten we alleen op de overlast?

Bij omwonenden van sporthal Watergoor bestaat het beeld dat de politiek allang heeft besloten dat Chill Out daar moet worden gevestigd. Wat heeft het uiten van bezwaren nog voor nut, vroeg één van hen. Zo ontspon zich gisteren een discussie waarbij omwonenden met hun bezwaren de hakken steeds verder in het zand zetten en bestuurders steeds meer hun best doen de anderen te overtuigen dat het toch heus een goede locatie is. Steeds meer van hetzelfde. En tot een oplossing leidt het niet. Niemand bleek in staat de patstelling te doorbreken.

In Brazilië - land met 200 miljoen bondscoaches - werd ooit de grootste criticaster van het Braziliaanse elftal tot bondscoach benoemd. Het bleek een succes. Tot grote verbazing van de voetbalbestuurders.

Bij de locatiekeuze voor Chill Out zou een dergelijke stap op zijn minst tot een andere discussie hebben geleid. Bestuurders die betrokken bewoners uitnodigen: ,,Jongens, we denken aan een locatie bij sporthal Watergoor, maar we weten nog niet precies hoe en wat. Daar kunnen jullie ongetwijfeld verstandige dingen over zeggen.”

Van bestuurders mag je dat vermogen de discussie op een ander plan te tillen verwachten. Maar misschien is dat ook beeldvorming en zijn bestuurders soms ook net gewone mensen.

Henk Brinkman

advertentie
advertentie