Luuk Hoffmann neemt na vijfentwintig jaar afscheid als brandweerman

4 januari 2023 om 17:15 Mensen Tips van de redactie

NIJKERK Brandweerman word je niet, dat ben je. Het zit in je dna. Woorden die bijna uit de poriën komen van Luuk Hoffmann. Onlangs heeft hij na 25 jaar trouwe dienst afscheid genomen als brandweerman bij de vrijwillige brandweer in Nijkerk. Dit gaat gepaard met de nodige emoties. Bevlogen vertelt hij zijn verhaal.

Over zichzelf praten en in de schijnwerpers staan is iets wat Luuk niet graag doet. Voor deze keer maakte hij uitzondering. Luuk Hoffmann (52) woont vanaf zijn 24^e in Nijkerk. Hij woont samen met zijn vrouw Marjanne (52) en hun vijf kinderen. 17 jaar gelden zijn ze speciaal verhuisd naar een woning vlakbij de kazerne. Het is een straat waar meerdere brandweermannen wonen. Hij omschrijft zichzelf als ,,sociaal, rechtstreeks, grote mond, klein hartje en meelevend.” Eigenschappen die je zeker nodig hebt om dit werk te kunnen uitvoeren.

,,Het is allemaal begonnen als een jongensdroom. Vroeger had ik een buurman die brandweerman was. Af en toe zat ik bij hem in de auto, en als dan de pieper ging, ging ik met hem mee naar de kazerne. Als je jong bent is het vooral de spanning en de sensatie die het met zich meebrengt. Toen ik ouder werd, haalde ik mijn rijbewijs en had ik een scanner thuis. Hiermee kon ik meeluisteren met de piepers van de brandweer. Wanneer er een melding was, kreeg ik thuis ook een melding. Ik stapte dan in de auto en reed er heen. Het zat er dus van jongs af aan al in”, zegt Luuk lachend.

Het is allemaal begonnen als een jongensdroom

ER STAAN Luuk werkte vroeger als bakker en is op zijn 24^e gaan werken bij Wijko in Nijkerk. ,,Ik heb in die tijd een collega leren kennen, Harry Oostindie, die ook graag bij de brandweer wilde. Samen hebben we toen besloten om bij de brandweer te gaan. Het bijzondere in het verhaal is dat de directeur van Wijko destijds het zo mooi vond dat hij twee mensen in dienst had die bij de brandweer wilden, dat hij ons zelf heeft aangemeld.”

,,Wat ik eerder aangaf, de liefde voor het vak is begonnen met de spanning die het met zich meebracht en de sensatie. Naarmate je ouder wordt krijg je de ervaring dat je ook bij een ongeval komt met dodelijke afloop. Dat zijn heftige ervaringen. Je realiseert je dan dat je het werk wilt doen wat de brandweer doet, mensen en dieren helpen in nood. Je wil branden blussen en proberen erger te voorkomen. Je wil er staan.”

Foto: Manon Meijer.

,,Als ik terugkijk zijn er zeer heftige gebeurtenissen geweest. Daarnaast gelukkig ook situaties waar het goed is afgelopen. Zo kwam ik een paar weken voor kerst een jongen tegen waar ik jaren geleden bij heb gezeten na een ongeval. Ik praatte toen tegen hem en heb zijn hoofd en nek gestabiliseerd. Daarna is hij afgevoerd met de ambulance. Op het moment dat zo’n jongen wordt meegenomen is het mooi te weten dat je je werk goed hebt gedaan. Als ik hem tegen kom zegt hij mij nog altijd gedag.”

Je wil branden blussen en proberen erger te voorkomen. Je wil er staan

EMOTIE Op de vraag of er situaties zijn geweest die hem tot op de dag van vandaag zijn bijgebleven antwoordt Luuk hevig geëmotioneerd. ,,Er was een melding van een ongeval waarbij twee kinderen waren betrokken. Een jongetje heeft het overleefd en een ander jongetje niet. We hadden van alles geprobeerd om hem te redden, en dat is niet gelukt. Ik zou die dag met twee vrienden uitgaan, maar ik heb het hele weekend niets meer gedaan. Ik kon alleen maar huilen. Wat het daarbij zo heftig maakt is dat je daar komt om iemand te redden. En op dat moment kon ik iemand niet redden. En dat blijft je bij. Na dit soort heftige situaties is het ontzettend belangrijk dat je erover kunt praten. Op de kazerne met je collega’s, maar ook thuis.”

Ik zou die dag met twee vrienden uitgaan, maar ik heb het hele weekend niets meer gedaan. Ik kon alleen maar huilen

Zoals Luuk zo mooi beschrijft: ,,Brandweerman ben je niet alleen. Feitelijk is het hele thuisfront erbij betrokken. Zonder mijn vrouw en kinderen had ik dit werk nooit kunnen doen. Alles draaide om het brandweer zijn. Als brandweerman ben je eigenlijk gek. Op het moment dat iedereen uit een brandend huis rent, ga jij er in.” Marjanne vult aan: ,,ik weet nog bij een van de eerste uitrukken ging ik mee en zag ik Luuk dat brandende huis in rennen. Ik dacht toen letterlijk ‘hoe dan, dit klopt toch niet?’ Maar gelukkig leer je er mee te leven, en gaat dit over.”

TROTS ,,Wat niet over gaat is het gevoel van brandweerman zijn”, vertelt Luuk aangedaan. ,,Hoewel ik nu na 25 jaar afscheid heb genomen als brandweerman en brandweerchauffer valt het me zwaar. Er waren een aantal factoren die meespeelden in mijn besluit om te stoppen. En dat blijft ook zo, ondanks de pijn die ik hierbij voel. Het “virus” gaat namelijk niet over. Het zit in mij. Als kind had ik twee grote passies, brandweerman worden en vrachtwagenchauffeur. Nu ga ik mijn tweede passie achterna. Rijden op een imposante truck.”

,,Ondanks dat ik het moeilijk vind om afscheid te nemen van mijn prachtige vak als brandweerman, kijk ik ook met trots en dankbaarheid terug op de afgelopen vijfentwintig jaar. Dankbaar voor het feit dat ik daadwerkelijk iets heb kunnen betekenen. Voor mens en dier. En trots dat twee van onze kinderen ook bij de brandweer willen. Dat vind ik heel bijzonder. Ik feite geef ik het stokje over aan de volgende generatie.”

Ik feite geef ik het stokje over aan de volgende generatie

Naast mijn vak zal ik ook mijn collega’s enorm gaan missen. Het is een grote familie en het voelt als een warm bad. Nog steeds als ik op kazerne kom, heb ik dat warme gevoel. Tja, en dat doet pijn. Dus echt loslaten kan ook niet.” Zijn vrouw Marjanne vult zo mooi aan: ,,We laten het ook niet los, we houden het anders vast.”