Column: Thuiszorg

In mijn studententijd werkte ik om bij te verdienen in de thuiszorg. Ik fietste in het weekend ‘s ochtends vroeg door Amsterdam om mensen te wassen, aan te kleden en pillen te geven. Ondanks het niet kunnen uitslapen had ik er ontzettend veel plezier in. Ik kwam in huizen drie hoog achter waar het gezellig “moppie hier en moppie daar “ was. 

Maar soms ging het allemaal niet zo soepel en kreeg ik een Amsterdamse scheldkanonnade om de oren. Dan weer hielp ik dementerende ouderen in mooie grachtenpanden, waar thuis wonen nog maar net lukte. Het was afwisselend en medemenselijk. Ook was er tijd voor een vluchtig kopje koffie. Het gaf me veel voldoening en mijn liefde voor de huisartsgeneeskunde is daar geboren. 

Vandaag de dag werk ik als huisarts veel samen met de thuiszorg. De -veelal- dames van de thuiszorg zijn onmisbaar in de zorg voor thuiswonende en kwetsbare ouderen. En deze groep ouderen groeit enorm. De babyboom generatie vergrijst. We worden steeds ouder, maar ziektes en beperkingen blijven niet uit. En dat vraagt om veel meer zorg voor ouderen thuis. En daar wringt nu net de schoen; er is al lange tijd een groot tekort aan thuiszorgpersoneel.

Het frustreert mij als huisarts enorm als het thuis spaak loopt en er geen goede opvang is. Hoewel ik er geen invloed op heb, komt de zorgvraag vaak op mijn bordje terecht: Wat nu? Familie zit met de handen in het haar als het thuis plots niet meer gaat, omdat vader of moeder ziek is of gevallen. Thuiszorg moet worden ingezet of uitgebreid, maar er is geen personeel. De eerstehulp van het ziekenhuis stroomt soms vol met ouderen, die niet heel ziek zijn, maar ook niet veilig thuis kunnen opknappen. Reden voor iedereen om goed na te denken over de “oude dag”. 

Soms hoor ik charmante oplossingen zoals mantelzorgwoningen op eigen terrein voor vader of moeder. Of ouderen verhuizen tijdig naar een appartement of kleinere woning, zonder rompslomp van een tuin. Kinderen die hun oude vader of moeder meer in de buurt verhuizen om makkelijker mantelzorg te kunnen geven. Als je ouder wordt, wordt je leefkring vaak een stuk kleiner. Dan is het fijn om een geschikte woning te hebben, in de buurt van voorzieningen en hulptroepen. 

Ik hoop bij een volgend kabinet op een enorme investering in de thuiszorg. Want de visie van zo lang mogelijk thuis wonen blijft waarschijnlijk van kracht. En ik hoop dat het vak van wijkzuster weer de glans krijgt die het verdient. Dat er weer tijd is voor extra aandacht en soms een kopje koffie.

Anne Marie Visser