Moestuinieren

In een vorig leven zonder pc’s en mobiele telefoons, werden op ledenvergaderingen de notulen, jaarverslagen en jaarrekeningen nog voorgelezen. Je kunt het je bijna niet meer voorstellen. Maar in september 2022 leek tijdens de algemene ledenvergadering van de volkstuindersvereniging in Nijkerk of de tijd even stilstond. Omdat ik de vereniging een warm hart toedraag, zie hoeveel moeite een coördinator doet en ik zo ontzettend veel plezier beleef in mijn moestuin – mijn klein paradijsje – ging ik er heen. Van de 160 leden waren er maar liefst 28 aanwezig, inclusief het bestuur. Ik had alle bijbehorende paperassen even doorgelezen en ‘geloofde het wel’. De vereniging is zeker niet noodlijdend en er zijn voldoende reserves, zo werd uitgelegd,  om verhoogde huren uit te stellen mocht de gemeente de prijs omhoog schroeven. De secretaresse was er door privé omstandigheden niet toe gekomen om het jaarverslag bij de digitale uitnodiging mee te sturen en daarom werd het ons voorgelezen. Ze had nog overwogen om het op rijm te doen, maar daar was even geen tijd voor geweest. Ik werd er een beetje balorig van. Ook bij de rondvragen over het verkeer dat wel met 80 km per uur de in/uitgang van het complex aan de Barneveldseweg voorbij scheurt. En ook op het fietspad dat voor dit complex ligt, scheuren speedpedelecs ongelofelijk hard voorbij. Of het bestuur een bord neer zou willen zetten… Of klachten over het niet goed onderhouden van de paadjes tussen de percelen,  het onkruid van moestuinierders die waarschijnlijk heel enthousiast beginnen, maar het na een half jaar niet meer aankunnen. Geen tijd, ziekte of ziekte in de familie enzovoorts, enzovoorts. Maar met als gevolg dat ik soms meer onkruid (van de buren) oogst dan groenten. En een toilet, ja, dat zou ook erg handig zijn. Maar dat kost een paar duizend euro per jaar, en wordt snel van tafel geveegd. En dat de voedselbank de neus ophaalde toen werd aangeboden de overvloedige oogst met hen te delen. Ach, ik neem de vergadering voor lief, knik soms instemmend, en laat me vooral niet overhalen om toe te treden tot de kaskommissie. Nadien praten we onder het genot van een drankje na over wel of niet spitten, waarom bij de een de kool het wel doet en bij de ander niet (bij mij dus wel!) en vraag aan mijn tuinbuurman of ik bij hem wat krulpeterselie mag plukken (die doet het dus niet bij mij!). Dankzij regelmatig water geven uit de pomp (goed voor de spierballen) kom ik thuis met tomaten, courgettes, bietjes, boontjes, wortels, spitskool, bloemkool, rodekool, pompoen, kruiden en bloemen zoals dahlia’s en goudsbloemen.  ‘Gratis vlees’,  grapte ik onlangs op facebook, met een bijbehorende foto van een slakje dat uit de bloemkool kroop. Staat u op de wachtlijst voor een perceeltje of half perceeltje moestuin? Laat u van tevoren goed informeren en weet waar u aan begint. Tuinieren is leren omgaan met teleurstellingen, maar ook het leren van je fouten. Een soort levensles, maar wel een heel vruchtbare!    

Lida Naber