Column: Piep

Als je bal in de tuin van de twee oude zussen kwam die in mijn jeugd naast ons woonden, liep je kans ‘m lekgestoken terug te krijgen. Het verhaal dat beide dames weinig tolerant tegenover kinderspel stonden, deed hardnekkig de ronde. 

Dat beeld veranderde voor mij toen ik er eens over de vloer kwam. Geen idee meer wat daarvoor de aanleiding was, maar ineens wist ik dat deze buurvrouwen niet perse kinderhaters waren. Ze waren vooral lief voor hun plantjes. Bewust begin ik met deze herinnering, omdat echt contact je perspectief op andermans beleving van hoe het reilt en zeilt in een wijk kan veranderen. Weet jij veel, misschien moet die buurman - die in jouw ogen iets te snel klaagt over geluidsoverlast als jij een keer een tuinfeestje geeft - morgen wel een openhartoperatie verrichten en heeft hij zijn nachtrust hard nodig. 

In een column over (jongeren)overlast in Paasbos in 2018 riep ik op nuchter te blijven en niet alleen óver, maar vooral ook mét jongeren te praten. Wij ervaren hier (nog steeds) geen overlast, maar we wonen ook niet op de eerste rij als je het winkelcentrum in onze wijk als toneel van de overlast beschouwt. Ik zou mezelf bijna uitnodigen om een weekendje te logeren bij buurtbewoners die blijkbaar wel hinder ondervinden door geluidsoverlast, intimiderend gedrag en vernieling. Is het echt zo erg? Of is er nog ruimte om gevers en belevers van overlast nader tot elkaar te brengen? 

In een reportage van Hart van Nederland deze zomer verklaarde één bewoner anoniem bang te zijn in eigen huis. Hoe anders mijn persoonlijke beleving ook is, dit is hun bittere waarheid. Dat de gemeente hen serieus neemt en extra maatregelen overweegt vind ik daarom goed. In een brief aan alle wijkbewoners somt het college van B&W het pakket op dat de komende maanden wordt uitgerold: sportschool Muay Thai als alternatieve ontmoetingsplek voor jongeren, een onderzoek naar de inzet van straatcoaches, acht weken lang mobiel cameratoezicht, een leefbaarheidsonderzoek… en als klap op de vuurpijl: een slimme mosquito. Dat is een apparaatje dat een voor jongeren vervelende hoge piep afgeeft om hen te verleiden ergens anders heen te gaan. Zo’n ding waarmee je katten verjaagt wordt nu dus gebruikt voor mensen?! De gemeente wil ‘m slim inzetten en alleen bij overlast aanzetten (hoe dan?) maar de Algemene Plaatselijke Verordening wordt er alvast voor opgerekt. 

Ik vind dat nogal wat en denk eigenlijk nog steeds: waarom drinken we niet samen een (virgin) mojito, in plaats van kiezen voor die mosquito?

Nelleke den Besten