Tijd voor elkaar hebben

Een paar dagen geleden liep ik in de supermarkt. Alle mondkapjes waren verdwenen, wat een vriendelijke gezichten weer. Ook was er weer tijd voor een praatje. Ik liep daar een beetje rond en bleef bij de chocolade met heerlijke hazelnoten staan. Opeens komt daar een klein ventje op mij af, hij keek mij lachend aan, zijn oogjes stonden een beetje schuin en vroeg aan mij, mevrouw..mag ik tante zeggen? Ja hoor natuurlijk...”u heeft een tuinjurk aan, bent u boerin?”.

Nee hoor zei ik, het is gewoon een soort jurk. Oh..zei hij, mijn opa heeft een tuinjurk met pijpen. Hij is boer en heeft heel veel kippen en een paar koeien....Hij stond een beetje op en neer te wippen en ik vroeg hem naar zijn naam. Ik heet Jantje, ik heb van opa een kip gekregen. Toen ik thuiskwam was mama er niet blij mee, omdat we geen hok hadden. De kip mocht wel even in de kamer, maar hij sprong op de vensterbank  waar allemaal planten op stonden en ineens waren de planten kaal en mama boos. Tante..heeft u ook kippen vroeg hij? Lachend zei ik, nee hoor. Ik heb ook geen hok. Maar waarom zitten er geen pijpen aan je jurk? Kom je uit den Haag vroeg hij verder. Ohhh..ik mag van papa nooit teveel vragen, maar ik vind jouw jurk zo gek. Ik antwoordde hem, dat ik in Delft ben geboren en dat Delft heel dichtbij Den Haag ligt. Weet je wat er met de kip is gebeurd ging hij verder. Nou..tante, hij moest weer terug naar opa, nu mag ik hem iedere dag bezoeken en mocht hem een naam geven, hij heet...Harrie. Vind je jouw tuinjurk leuk?..Ja..ik vind het wel..zei ik.

 
In den Haag dragen ze tuinbroeken ging hij verder met een brede lach en tante..ik ben een beetje anders dan andere mensen.. ik vin jou lief. Daar hoorden we ineens een luide mannenstem die riep..Jantje..Jantje... waar ben je? Papppaaaa....ik ben hier bij tante met een tuinjurk.. er zitten geen pijpen aan. De vader keek mij vriendelijk aan en zei..wat fijn dat Jantje even met u kon praten, hij wilde Jantje bij de hand nemen om verder te gaan, maar Jantje ging op zijn tenen staan en vroeg..tante? Mag ik je een knuffel geven? Ja hoor Jantje zei ik en met een paar lachende oogjes sloeg hij zijn mollige armpjes om mij heen.. Waarna hij zijn kleine handje in de grote hand van zijn vader legde en samen liepen ze de winkel uit, nog even keken ze om en met een grote zwaai en een lach gingen ze verder.

Wat een heerlijk gesprek was het en wat belangrijk is het om  tijd voor elkaar te hebben, groet iemand eens met een lach, misschien is het ook mogelijk om gewoon een praatje te maken, het kan de dag van een ander zomaar een gouden randje geven.