Harry Hamstra staat bekend als stekelige opiniemaker, voetbalman en zeer betrokken ras-Niekarker. Zoals bij velen bekend, heeft Harry te kampen met een ernstige ziekte. Kanker beheerst op dit moment een belangrijk deel van zijn leven. Maar hij gaat er op een positieve manier mee om. De chemokuur die hij volgt blijkt aan te slaan en dat is natuurlijk een goed bericht. Schrijven werkt daarbij therapeutisch, zeker voor een schrijfdier als Harry Hamstra. Hij heeft daarom wat gevoelens die hij 'onderweg' ervaart en/of meemaakt onder woorden gebracht om te delen met zijn stadsgenoten. In dit geval gaat het over de wachtkamer, een ruimte waar we allemaal wel ervaring mee hebben.

De wachtkamer

Een van de meest deprimerende en zenuwslopende momenten in een ziekenhuis is toch wel het wachten in een wachtkamer. Het woord zegt het al. In afwachting van wat komen gaat achter die deur van de specialist, dokter, arts of welke medische discipline dan ook, wachten. De spanning is er te snijden. Niemand zegt iets. Mensen staren, peinzen, vrezen, hopen, bijten op nagels, zuchten, zwijgen.......

Er wordt hooguit zachtjes gepraat met een verwante. Wachtenden kijken angstig, zijn bloednerveus. Vooral als de wachtkamer is gesitueerd op een afdeling Oncologie.

Kanker. De gevreesde ziekte. K.... Niet zelden is de lichamelijke aanslag, die chemokuren of bestralingen nu eenmaal veroorzaken, hen aan te zien. Een goedkope pruik, niet zelden scheef op het hoofd geplakt, uitgemergelde lichamen, kale hoofden en grauwe lichaamskleuren verergeren soms dat beeld.

Drinken een bakje koffie of thee. Tijdverdrijf. Zenuwen gieren door kelen. Buikpijn. Bladeren wat in de Metro of kijken plaatjes in een exemplaar van VT Wonen uit 2009. Gratis wachtkamer-koffie. Niet te drinken. Inferieure troep. Zou verboden moeten worden. Juist in zo'n wachtkamer moet de kwaliteit en het aroma van koffie top zijn. Bij elke slok van dit zwarte bocht vermoed ik een spontane toename van poliepen, tumoren en gezwellen. Ik vermoed een zwartgallig koffie-complot om specialisten een constante toevoer van patiënten te garanderen, ze van werk te blijven voorzien. Anders kan ik het gratis aanbieden van het slappe aftreksel dat de naam koffie zou moeten dragen niet verklaren.

De wachtkamer. Bedompt. Gevreesd voorportaal van een hel op aarde. Een kille ruimte waar in afwachting van de nieuwbouw van het Meander Medisch Centrum al tijden niet veel meer aan is gedaan. Een hok waar wordt 'gewacht', meestens bevolkt door stervelingen die een zenuwinzinking dan wel zware depressie nabij zijn.

Zo lijkt het.

Die wachten op een boodschap, een uitslag van een onderzoek. Die een niet gewenste of zelfs dodelijke mededeling vrezen. Bijna ten onder gaan aan de allengs opgebouwde spanning. De nacht ervoor al niet geslapen hebben. Honderdduizend keer gedacht hebben aan wat de arts hen zal gaan vertellen. Een slechte uitslag vrezend. Balend van het oponthoud. Weer veel langer in de wachtkamer moeten zitten dan gedacht. 'Het spreekuur loopt minimaal uit met veertig minuten', zo luidt de kille mededeling van een assistente. Ze lacht er wat besmuikt bij en kruipt snel weer achter haar bureau. Zij kan het ook niet helpen. Maar tegelijkertijd kan ze zich ook niet dagelijks druk maken om al die wachtenden. Dan heeft ze gen leven. Ook zij waagt zich aan de 'koffie'. Is dat een riskante solidariteitsverklaring met de wachtenden of denkt ze 'het zal zo'n vaart toch niet lopen met die koffie?!'

Oponthoud. Daar zit niemand op te wachten. Uitstel van executie? Wachtenden die, zo luidt het spreekwoord, 'het leed vrezen dat nimmer op komt dagen' ? Liever een heel regiment prikken in mijn arm met een breinaald, dan wachten in dit troosteloze martelhok genaamd wachtkamer.

Zo zat ik er vorige week. Met mijn vrouw. Wachtend op een onderhoud met de oncoloog. Hoe zou na drie chemokuren de stand van zaken zijn? Aanslaan of niet aanslaan? To be or not to be.......zoiets.

De allesoverheersende vraag die ons al de hele ochtend en de dagen en nachten ervoor kwelt. Om 10.40 uur worden we binnen geroepen. Nog voor we zitten op de stoel aan het bureau van de oncoloog zegt deze: 'ik heb zeer goed nieuws......'. Een loden last afkomstig van vier schouders valt hoorbaar op het marmoleum van de specialistenkamer. Ik word in mijn hand geknepen. De kuur slaat aan. Na drie chemokuren van elk drie weken is op de CT scan een reductie van 25 tot 30% geconstateerd. Ik ben niet echt ziek van de kuren, heb nauwelijks last van bijverschijnselen. Beetje tinteling in de tong, af en toe wat brak, het gevoel van een kater waar geen alcohol aam te pas is gekomen. kortom, ik ben een bevoorrecht mens.

De kuren gaan door. Ik heb berekend dat ik na zes kuren ongeveer zevenhonderdvijftig pillen zal hebben geslikt. Van mijn vrouw mag ik dit soort absurde rekensommetjes niet maken. Maar ik doe het toch, het gaat ongemerkt. Waarschijnlijk vanwege de weerzinwekkende gedachte die schuilgaat achter dit 'slikken en spuiten uit lijfsbehoud' waarin in ben terechtkomen.

De eerste klap is een daalder en hopelijk nog veel meer waard. Dinsdag weer vierenhalf uur aan het infuus, daarna twee weken elke dag acht chemopillen en nog wat 'stoottroepen' om de kuur beter door te komen. Ik kan haast niet wachten om het spul te slikken. Gemotiveerd als ik ben om verder te kuren. Topsport, afzien, doorgaan, blik op oneindig.......

Het kan verkeren in een mensenleven.

We lopen door de gang, op weg naar de auto, naar huis, en passeren de wachtkamer. Die zit nog steeds helemaal vol met bloednerveuze wachtenden die hopen op hetzelfde bericht van de arts: 'ik heb zeer goed nieuws voor u.........'.

Maar ik ben bang dat dit lang niet altijd de boodschap zal zijn. Kanker, het lijkt een epidemie. Wie je ook spreekt, we zijn zo langzamerhand allemaal ervaringsdeskundigen. In de krant lees ik dat kanker over twintig jaar is te genezen, zelfs valt te voorkomen. Laten we het hopen. Tegelijkertijd vrees ik dat zich dan wel weer een andere gevreesde ziekte zal openbaren en dat er ook dan nog immer overvolle wachtkamers zullen bestaan.

Harry Hamstra