Postkantoor

Het postkantoor heeft zijn langste tijd gehad. Tante Pos gaat met pensioen. Vorige week werd bekend gemaakt dat alle kantoren op termijn gesloten zullen worden. TNT Post en ING verplaatsen steeds meer de dienstverlening naar winkels en supermarkten.. Binnen vijf jaar vindt er een afvloeiingsregeling van personeel plaats. Gedwongen ontslag wordt niet verwacht.

De bekendmaking van dit nieuws had veel weg van een weersvoorspelling. Zoals Erwin Krol dat kan doen als er storm en regen op komst is. Ook dan brengt hij de jobstijding met een glimlach. Wat is er mooier dan het weer, is immers zijn motto. In Hoevelaken is vooral door ouderen verontrust gereageerd op de aangekondigde sluiting van postkantoren. Velen zien bijvoorbeeld in ’t Laakmannetje een filiaal van een postkantoor en vrezen dat het ook hier met de dienstverlening gedaan is. Niets is echter minder waar. Volgens eigenaar Emiel van Lent blijven de postzaken in zijn boekhandel gewoon bestaan. Van Lent spreekt zelfs over een grotere dienstverlening in vergelijking met het voormalige postkantoor, dat jaren geleden dicht ging. De meeste vooruitgang zit in de openingstijden. Was het postkantoor vroeger tussen de middag gesloten en reeds om 17.00 dicht, nu is ’t Laakmannetje alle werkdagen open van 09.00 tot 17.30 uur. Op zaterdag van 09.00 tot 12.00 uur. De boekhandelaar weerspreekt ook de gedachte dat ‘zijn’ personeel minder goed op de hoogte zou zijn dan mensen van een postkantoor. ‘Bij ons kan men verder terecht voor allerlei bankzaken, voor het openen van een rekening of het overschrijven van een kentekenbewijs. We hebben dus duidelijk meer handelingen gekregen.’

Wilt u niettemin terug naar vroegere tijden? Toen een postkantoor nog een monument was, een imposant gebouw met een rij aan loketten. In Amersfoort was eens het postkantoor van de binnenstad gevestigd aan de Korte Gracht. Moest je er voor postzegels zijn, dan zocht je naar het gele bordje waarop ‘Verkoop postzegels’ stond en sloot vervolgens aan in de lange rij wachtenden. Een verzoeking. Want je had niet één mevrouw voor je die een postzegel van tien, drie postzegels van vijf en twee van één cent wilde hebben, maar ook die meneer die achter haar stond had een dergelijke imposante bestelling. De man rekende contant af, zocht een eeuw in zijn te kleine portemonnee naar koperen centen en presteerde het om bij het sluiten van de portemonnee nog te bedenken dat hij iets vergeten waren. ‘O ja, ik wil ook vijftig gulden opnemen. Kan dat?’ Ja, dat kon, maar dan moest men aansluiten in een nieuwe lange rij voor een ander loket.

De tijden zijn veranderd. Geldautomaten en internet hebben het persoonlijk contact met de balie opgeheven. Dat vindt ik wel eens jammer. Gelukkig bestaat de postbode nog. De ‘oranje’ man of vrouw die naar me zwaait als de brieven worden bezorgd. Die een praatje maakt of naar mijn kleinkinderen informeert. Het is te hopen dat de postbezorger niet hetzelfde lot treft als de hoogbejaarde Tante Pos. Postbodes mogen niet uit het straatbeeld verdwijnen.

Peter van Trommelen