Verliezers

Het lijkt erop dat de definitieve keuze van de gemeenteraad voor de vestiging van jongerencentrum Chill Out alleen maar verliezers heeft opgeleverd.

Het college heeft prestige verloren. In de eerste plaats Renger Walet, die politiek toch al onder vuur ligt, heeft een cruciaal gesprek met vertegenwoordigers van sporthalexploitant SRO niet in een door beide partijen goedgekeurd verslag laten vastleggen. Walet was door een inspreker van leugens beticht, omdat hij stelde dat SRO juist voorstander was van deze locatie, terwijl diezelfde vertegenwoordigers aan horeca-exploitant Van de Pol hadden laten weten tegenstander te zijn. De rol van SRO is weinig fraai, omdat op de verklaringen tegenstrijdig zijn en de betreffende werknemers deze krant niet meer te woord mogen staan. Uit eigen onderzoek van deze krant is komen vast te staan dat Walet niet heeft gelogen, maar dat er sprake is van een verschil van interpretatie van het gesprek op 11 oktober. Alleen, daar is geen officieel verslag van. Politiek gezien is dat onhandig en ook tijdens de raadsvergadering kon hij zich slechts moeizaam verdedigen en werd ten slotte gered door Patricia van den Hurk. De hand van CU-fractieleider Geert Horst was al onderweg naar zijn achterzak, waar hij sinds juni een motie van wantrouwen herbergt.

Wordt het trouwens niet eens tijd dat Horst duidelijkheid verschaft over deze motie? Op deze manier laat hij Walet langdurig aan een touw bungelen met telkens de dreiging de strop aan te halen.

Ook wethouder Theo Manten liep schade op. Hij was op de hoogte van het feit dat SRO geen voorstander was van deze locatie, maar verzuimde dat aan zijn collega’s mee te delen. Hij beoordeelde dat achteraf als onjuist, maar hierdoor ontstaat wel de indruk dat de sfeer en de verstandhouding binnen het college niet echt eensgezind is.

De gemeenteraad heeft ook prestige verloren. In juni gaf de raad Walet de opdracht om binnen drie maanden een onderzoek naar mogelijke locaties voor Chill Out te presenteren. Met stoom en kokend water is dat gelukt, maar er was in die korte periode geen tijd om onderzoek toe doen naar draagvlak daarvoor.

Nu is slechts de indruk blijven bestaan dat de raad weliswaar daadkrachtig is, maar een echte, inhoudelijke confrontatie met bezwaarden uit de weg is gegaan. Want omwonenden kunnen geen bezwaar maken tegen dit besluit, omdat Chill Out binnen de daar geldende bestemming valt.

Sommige raadsleden slaan dan wild om zich heen en beschuldigen de media ervan de zaak op te blazen. Geen journalist, noch een columnist van deze krant heeft het woord leugenaar opgeschreven. En wie niet begrijpt dat een columnist op zijn eigen, onnavolgbare wijze het gevoel van omwonenden mag vertolken, verdient op zijn minst enige politieke bijscholing.

Ook omwonenden verliezen. Zij voelen zich niet begrepen, hoe je ook over hun argumenten denkt. Bij hen blijft het idee bestaan, dat deze keuze alleen is gemaakt, omdat het bestemmingsplan dit toestaat en dat met hun belangen totaal geen rekening is gehouden.

En de jongeren om wie het draait?

Ach, de jongeren.

Kunnen zij zich welkom voelen op deze locatie? Moeten we hen deze locatie wel gunnen?

Wie het weet, mag het zeggen.

Henk Brinkman