Het Eeuwfeestpakje

Column Cactus

Terwijl de Toren van Niekark door de werklieden langzaam als een verjaardagscadeautje wordt uitgepakt en van zijn blauwwitte hemd en ijzeren geraamte wordt ontdaan, ziet de oplettende Torenwatcher met zichtbaar genoegen dat de nieuwe vernislaag het eeuwenoude monument heeft omgetoverd in een fonkelende parel die letterlijk en figuurlijk als hèt statussymbool van onze mooie stad centraal zal staan tijdens het Niekarkse eeuwfeest in 2013. Eeuwfeest. Vijftig jaar geleden. Als kleine Cactus liep ik in 1963 verkleed als een soort minstreel door Niekark. Onze stad had 550 jaar de bijbehorende rechten en dat moest gevierd worden. Mannen lieten hun baarden staan, Niekarkers droegen middeleeuwse kledij en ook kinderen werden in eeuwfeestpakjes gestoken. Mijn moeder had een soort fluwelen vestje gemaakt met een bijbehorende, op een wat wijd uitgevallen Tena luierbroekje gelijkende, korte pofbroek. Panty's en een strik op de schoenen completeerden het geheel. Natuurlijk hoorde daar ook een soort platte hoed bij, met een pauwenveer. Bij fotograaf Suijk aan de Oosterstraat werden foto's gemaakt bij een oud stoeltje en een Zaans klokje aan de wand, zo herinner ik mij. Het zou me trouwens verbazen als mijn moeder mijn toenmalige kledij nog niet ergens op zolder heeft liggen. Alhoewel, ze heeft de super retro kinderwagen waar ik ooit in lag en waarin ik, me van de prins geen kwaad bewust, door Niekark werd gereden ook al aan Stichting Oud Nijkerk gegeven. Hoe verzin je het! Hele volksstammen zwangere vrouwen zouden nu maar wat graag, zo trots als een pauw, achter deze klassieker wandelen in plaats van achter zo'n ultramoderne four weel drive maxi-cosi met airco, airbags en ingebouwde tomtom. Toentertijd waren mijn vriendje, die hetzelfde eeuwfeestpakje had, en ik helemaal niet zo blij met het in onze ogen stijve vestje. Zo modebewust waren we toen al. We wilden namelijk een cape!

Onze helden uit de middeleeuwen droegen ook zo'n stoere cape. Ivanhoe, Thierry de Slingeraar en (later) Batman. Zo'n cape wilden wij. We kregen 'm niet en dat terwijl alle vriendjes wel een cape hadden. Vreselijk, wat een ellende. Later zou ik van mijn moeder horen dat ze niet genoeg stof had om twee capes te maken. Daarom kregen mijn buurjongetje Wimmie en ik een vestje in plaats van een cape. Ach ja. We hadden tenminste een eeuwfeestpakje. Toen ik dit verhaal onlangs aan mijn vriend Bertje vertelde besefte ik pas dat wij nog blij mochten zijn met ons vestje. Ik werd keihard geconfronteerd met de werkelijkheid van vijftig jaar geleden. Hij, Bertje, had helemaal niks. Geen eeuwfeestpakje voor hem, daar hadden zijn ouders vijftig jaar geleden simpelweg het geld niet voor. Ja, zo was dat toen. Een levenslang trauma.......Ik schaamde me dat ik er over was begonnen toen ik, te laat, bemerkte welk een onverwerkt leed dit zo vele jaren later nog bij hem losmaakte.

Niekark, 550 jaar stad. Door dat feest op jonge leeftijd redelijk bewust meegemaakt te hebben kan ik er over meepraten, schrijven zelfs. Heel naar allemaal. Ik denk er ernstig over om voor Bertje in 2013 alsnog een eeuwfeestpakje te laten maken. Een hele mooie. Met een cape!

Cactus