Column: Proost!

NIJKERK Dat ik nog steeds in die rollercoaster zit die het coronatijdperk is, moge duidelijk zijn. Twee weken geleden nog liet ik weten dat mijn veerkracht wel zo'n beetje op begon te raken. Intussen geniet ik toch van de ruimte die ontstaat door de versoepelingen van de maatregelen en kan ik me ook weer verwonderen over ontwikkelingen die vrolijk stemmen. 

Wat de coronacrisis namelijk ook losmaakt, is dat we niet langer in slaafse dienst zijn van de bureaucratie. Of dat we ons in elk geval niet langer achter papieren werkelijkheden verschuilen, maar heel prima in staat blijken elkaar te vertrouwen en regelruimte te gunnen én te geven.

Neem nou de terrassen (op het Plein) in Nijkerk. Horecaondernemers willen die al heel lang en graag uitbreiden, maar daarbij bleek ruimte voor de hulpdiensten tot nu toe een niet te nemen horde (overigens kan ik tussen alle actuele berichten het oude nieuws daarover niet zo snel terugvinden). Aan de voorwaarde dat brandweer, politie en ambulance logischerwijs vrij baan moeten krijgen wordt trouwens ook niet getornd nu de gemeente haar horeca wél toestaat meer vierkante meters in gebruik te nemen om wat meer gasten welkom te kunnen heten in de 1,5-metereconomie. Datzelfde geldt voor laden en lossen en het fietsverkeer in de binnenstad. Of je nog van uitbreiding kunt spreken als het aantal tafeltjes niet zozeer toeneemt, maar het aantal gasten zich alleen over een groter oppervlak verspreidt kun je je afvragen. Toch stemt het hoopvol dat horecaondernemers – die doorgaans op z’n zachtst gezegd niet altijd heel snel eensgezind zijn over zaken – nu in no time een plan op tafel weten te toveren om de extra ruimte te verdelen binnen de meegegeven kaders. Dat is misschien niet zonder slag of stoot gegaan, maar het is wel gelukt.

Lekker Nijkerk laat zien in staat te zijn vlot en flexibel te acteren in een tijd die iedereen uitdaagt. En wat je in de gemeentepolitiek (niet alleen in Nijkerk) ziet, zie je ook in het bedrijfsleven. De creativiteit, de wendbaarheid, het vertrouwen in elkaar en de zin om na te denken over wat wél kan, wat snel kan en het vermogen daar ook naar te handelen. Het kan (en is misschien wel onvermijdelijk) in een 1,5-metersamenleving. Maar ik hoop dat we in staat zijn dat ook vast te houden als we stap voor stap teruggaan naar hoe het was. Laten we daarop toosten, vanuit huis of vanaf het net verruimde terras: proost!

Nelleke den Besten