Troost

Het is zondag 4 juli 2021. Na een zenuwslopende, doelpuntloze wedstrijd tegen Duitsland zijn we bij de beslissende strafschoppenserie aanbeland. Van de moeite die spelers in het duel hadden het doel te vinden is niets terug te zien; feilloos schieten de eerste zeven Nederlanders de bal tegen de touwen. Als achtste in zijn rij maakt Thomas Müller een einde aan de al even trefzekere reeks van onze Oosterburen. En dan is Donny aan de beurt. Ogenschijnlijk kalm legt hij de bal op de stip. De scheidsrechter fluit. Van de Beek neemt een aanloop, schiet... ziet de Duitse doelman de verkeerde hoek induiken en hoort hoe een oorverdovend lawaai in het stadion losbarst. Nederland is Europees kampioen! Voor het extatische publiek na die ontlading maakt het niet uit wie de winnende maakt, maar dat lokale tintje geeft ónze uitzinnigheid nóg meer glans. De fontein op de Frieswijkstraat spuit oranje champagne en dagenlang bewegen mensen zich dansend en knuffelend door de straten om het kampioensfeest te vieren!

Eerst dacht ik: ik schrijf een column die over iets anders gaat. Het virus dat ons land in z'n greep heeft, is zo allesoverheersend dat ik er graag in zou slagen mijn column er niet aan op te offeren. Maar je kunt geen website bezoeken, geen nieuwsbulletin raadplegen en geen praatprogramma volgen of het is daar. Corona is overal. Zelfs als je naar een dramaserie kijkt denk je bij elke knuffel die de hoofdrolspelers elkaar geven onwillekeurig: doe nou niet! Geïnspireerd door Paul Haenen die vorige week in DWDD troosttelevisie introduceerde en door de NOS die zondag het EK van 1988 herhaalde werd een troostcolumn schrijven mijn plan B. Samen terug naar een gebeurtenis die nostalgische gevoelens oproept om alle ellende even te vergeten. Maar welk moment kies je dan?

Op de Nijkerkse scheurkalender – maandag 23 maart 2020 – viel mijn oog op de ode die Zeemanskoor Nijkerks Welvaren bracht aan Donny die het vorig jaar met Ajax schopte tot de halve finale van de Champions League. Dat maakte niet eens alleen Ajacieden in onze gemeente trots. Maar toch. Nog mooier is het als aan zo'n troostrijke herinnering helemaal geen clubliefde te pas hoeft te komen. En toen dacht ik: dat wat ons troost biedt kan ook iets in de toekomst zijn. Iets dat ons perspectief biedt op een leven na corona. Even samen wegdromen, hopen, geloven in een beeld dat volgend jaar zomaar waar kan zijn. Hou vol, mensen. Blijf - op gepaste afstand - lief voor elkaar. Op een dag gaan we weer dansend en knuffelend door de straten.

Nelleke den Besten.