Wat zijn we gezegend

Wat zijn we gezegend

Sinds de strijd voor de verkiezingen voor de huidige 2dekamer erger ik me al aan politici,  en niet toevallig degene die geen enkele verantwoordelijkheid kunnen of willen dragen,  die ons land afschilderen als een geweldig zooitje waar niets van klopt in gezondheidszorg, veiligheid, gemeenschapszin, maatschappelijke verantwoordelijkheid en wat dies meer zij. Zij laten geen kans voorbij gaan om iedereen die zich er wel voor inzet af te schilderen als een stelletje oplichters die er alleen maar op uit is om ons land te gronde te richten en zichzelf te verrijken, terwijl zij met dit te roepen toch ook maandelijks een bedrag krijgen bijgeschreven waar menigeen met zo weinig kennis en kunde alleen maar van kan dromen. En de druk wordt soms zo groot, want ook de selectie in de media is zodanig, dat je bijna gaat geloven dat je in een ten dode opgeschreven land bivakkeert. 

En dan is de rotonde in Nijkerk om onverklaarbare reden spekglad en lig je op je snufferd voor je erg in heb. Dan staat je pink ineens onder een rare hoek op je hand en kun je niet meer overeind  komen om je fiets die aan gruzelementen is van de weg te halen. Je kruip in de berm en ligt op het gras onder een mooie rode beuk waarvan je de charme niet kunt inzien. Een wesp weet je wel te vinden en prikt in een andere nog gezonde vinger. Maar ook staat twee tellen later een mevrouw over je heen. Die vertelt rustig dat zij van de eerste hulp is ze legt wat onder je hoofd en haar eigen jasje over je heen er stopt direct een auto met een doortastende jongeman, ook eerste hulp, die direct 112 belt.  Samen houden zij me rustig zorgen dat andere mensen die niets inbrengen doorlopen, dat ik mijn vrouw kan bellen enzovoort. Niet veel later zijn er vriendelijke politiemensen die informeren wat er gebeurd is en of ik mijn Burgerservicenummer uit mijn hoofd weet. Nou dat laatste nu even niet, maar ze regelen verder alles en zorgen dat de ambulance de plek des onheils kan bereiken. Twee aardige zeer professionele broeders helpen me op de brancard en schuiven mij in de ambulance. In de beslotenheid van deze prachtig ingerichte behandelkamer zetten zij mijn pink recht zorgen voor pijnstilling, onderzoeken mijn hele lichaam op nog verdere kwetsuren en vertrekken dan naar het ziekenhuis. Ook daar gelijk weer aardige handige zeer effectieve helpers die zorgen dat er foto’s genomen worden van pink en heup. Voor ik het allemaal kan vatten lig ik op een lichte kamer met twee zeer doortastende verpleegkundigen die 24 uur voor mij klaar staan. De eerste nacht met een gebroken heup in bed is niet leuk maar met de pijnstillers en de daarbij behorende kleurrijke dromen kom je dat wel door.

De dag daarop wordt ik in de loop van de ochtend bezocht door de chirurg die het gaat doen, een professional pure sang. Duidelijk in zijn uitleg en doortastend in zijn aanpak dat is duidelijk. Ik geef me daar graag aan over, moet wel natuurlijk maar met vertrouwen.  Voor het personeel rond de operatiekamer geldt hetzelfde. Volledig gerepareerd lig ik een aantal uren later weer bij het inmiddels vertrouwde personeel op de afdeling. Rustig en met overgave verzorgen zij me, geven uitleg over van alles wat ik te vragen heb. Ik wil nu eenmaal graag weten wat er met gebeurd. Maar steeds rustig geven zij hun deskundige oordeel of gaan zij even overleggen als het een stagiaire betreft.

Na twee en een halve dag weer thuis en dan nog zes weken revalideren zie ik alweer onze tweede kamer op de TV. Onze Minister-President moet nodig geschoffeerd worden in de onwelvoeglijke taal, die wij onze kinderen graag wilden afleren, wordt ons hele land weer bij het grof vuil gezet als een stuk afbraak. Terwijl ik juist zoveel mensen heb bedankt voor hun inzet, professionaliteit, rust, geduld met mij en voor alles wat zij verder voor mij gedaan hebben. Ik hoop dat die waardering wat meer betekent dan het geschreeuw van omhooggevallen, zichzelf alleen maar belangrijk vindende politici die niets voor elkaar krijgen. Daardoor wordt zelfs op die punten die verbetering behoeven, want die zullen er zeker nog zijn, niets bereikt. Want iemand die om het hardst schreeuwt dat hij zo goed naar iedereen luistert hoort meestal door zijn eigen geschreeuw helemaal niets.

Ben Scholten

Frieswijkstraat 26

3862BL Nijkerk