Minimaatschappij

Het belangrijkste nieuwsbulletin van het jaar is weer op televisie; sinds ruim een week houdt het Sinterklaasjournaal de gemoederen bezig. Met huilende kinderen om een zinkende stoomboot tot gevolg en uiteindelijk - dat weten we allemaal - de troostende zekerheid dat alles goed komt. Tenslotte zette de goedheiligman ook in onze gemeente weer ouderwets voet aan wal. Toch luisterde ik wel een beetje met samengeknepen billen toen de Sint de kijkbuiskinderen met zijn gebruikelijke woorden toesprak aan het einde van de landelijke intocht: ,,Jullie mogen vanavond allemaal je schoen zetten.” Ja vriend, dat kun jij wel beloven, maar lukt het ook iedere hulpsint om er iets in te stoppen? Voor genoeg mensen is dat altijd al een spannende vraag en met alle stijgende prijzen en dalende koopkracht geldt dat dit jaar helemaal... 

Onze dochter doet dit jaar voor het eerst mee aan de grotemensenversie: lootjes trekken en surprises en gedichten maken. Ik merkte dat ik een beetje kriebelig werd toen ik het reglement zag dat daar bij hoort op de school waar ze zit. Kinderen moeten namelijk financiële verantwoording afleggen over hoe zij het budget van vijf euro besteden, door een bonnetje in te leveren met daarop hun naam, de naam van het klasgenootje voor wie zij iets kopen en wát zij kopen. Zo stomen we onze kinderen mooi klaar voor de bureaucratie, was mijn eerste gedachte. En nog steeds vind ik het overdreven. Kennelijk is onze hang naar controle groter dan ons vertrouwen in de jonge hulpsinterklazen. 

Maar na een rondvraag over hoe dit op andere scholen gaat, realiseerde ik me ook: op onze school kan ieder kind meedoen. Anders dan op andere scholen, waar ouders de cadeautjesinkoop rechtstreeks financieren, krijgen ze het te besteden geld namelijk mee in een envelop. Geld dat (neem ik aan) uit de pot van de oudercommissie komt, die wordt gevuld met de jaarlijkse bijdragen die ouders vrijwillig overmaken. Zo betalen ouders het wel zelf, maar is deelname niet afhankelijk van of ouders de vrijwillige bijdrage wel of niet (kunnen) betalen en kan dus ieder kind meedoen.

Zo’n basisschool is net een minimaatschappij, compleet met bureaucratische trekjes en uitdagingen die ook in de grotemensenwereld spelen. Hoe laat je iedereen meedoen? Als het gaat om inclusiviteit in relatie tot het surprisefeest, is de school van onze dochter daar mooi in geslaagd. Daar kan de ‘echte’ Sint een voorbeeld aan nemen.