Afbeelding
Anne Marie Visser

Column: Quarantaine sloffen

14 april 2021 om 14:00 Column

Ondanks mijn coronaprikken moest ik afgelopen tijd tien dagen in quarantaine. Mijn jongste zoon was op school besmet geraakt met corona. Dus hop, met het hele gezin allemaal thuis. Later raakte mijn oudste zoon besmet en ging hij thuis in isolatie. Hij verbleef vijf dagen op zijn kamer. Het voelde vreemd om je kind zo af te zonderen. Vond die van veertien het moeilijk? Zeker niet! Dankzij zijn playstation en drie keer per dag roomservice werd het een periode waar hij met plezier op terugkijkt. 

Met de rest van het gezin gingen we thuis cake bakken, spelletjes doen en we banjerden wat in de tuin. De ritjes naar de teststraat voelden als een familie-uitje. Iedereen stapte elke keer weer vrolijk in de auto, ondanks dat het stokje flink kriebelde en je neus irriteerde. Ondertussen wenste iedereen ons sterkte met deze beproeving.

Gelukkig waren de kinderen nauwelijks ziek van de besmetting. De quarantainedagen voelden vervelend, omdat je beperkt bent in je doen en laten. Maar het was ook leerzaam om mee te maken. Mijn kinderen hebben in dat opzicht maar weinig tegenslag in hun leven meegemaakt. Laatst maakte één van hen zich druk omdat zijn online bestelde sloffen de volgende dag nog niet geleverd waren. Tja, dan krab ik mezelf achter mijn oren en vraag ik me af hoe gezond het is om alles zo vanzelfsprekend te vinden? Ik voel me dan ook niet schuldig om thuis enige beperking en regelgeving te handhaven. Het mag soms best een beetje schuren of tegenzitten. En sommige dingen moeten nu eenmaal gedaan worden. ,,Doe je best en accepteer dat niet alles loopt zoals je wilt. Kijk wat wel lukt en maak er het beste van”, zeggen we dan. Zo hopen we dat ze leren incasseren en op zichzelf te vertrouwen.

Tijdens het spreekuur merk ik dat ouders vaak worstelen met schuldgevoelens naar hun kinderen toe. Zoals laatst een alleenstaande moeder die vaak onzeker is: ,,Doe ik mijn kinderen niet tekort?” Er zijn geldzorgen en er is geen goed contact met de vader. Als ze samen met één van de kinderen op het spreekuur komt, valt me altijd op hoe hecht hun relatie is. Ze neemt haar kinderen serieus. Ik vind juist dat ze het heel goed doet! Zij kan haar kinderen niet alles geven wat ze hen zou gunnen. Maar ik weet zeker dat haar kinderen later met trots zullen terugkijken op wat hun moeder voor hen heeft betekend. Zij gaf hen geborgenheid en vertrouwen. En dat het soms schuurde of tegenzat, maakt dat ze in het leven niet alles zomaar voor lief nemen.

Anne Marie Visser

advertentie
advertentie