Afbeelding
BDUmedia

Column: Sprookje

13 januari 2021 om 14:00 Column

Er was eens een gemeen virus. Het had de mensheid in zijn greep. Het sprong van de een op de ander over. De een kuchte een keer, maar de ander werd ziek, zieker, ziekst en beleefde benauwde uren aan de beademing in één van de schaarse IC-bedden van een overbevolkt ziekenhuis. De bazen gooiden hun landen op slot, terwijl de strijders in de zorg steeds harder werkten. Het volk klapte vanuit de huizen. Thuis werd een soort gevangenis waar de mensen woonden, werkten, onderwezen en zich zo goed en kwaad als het ging ook moesten zien te vermaken. 

Na weken van opoffering durfden de bazen van de landen weer wat sociaal verkeer toe te staan. Er volgde een zomer waarin het virus zich koest hield en de mensen gingen uit eten, bij elkaar en bij oma op bezoek en sommigen zelfs op vakantie. Maar de ‘r’ kwam weer in de maand en het gemene virus vierde opnieuw zijn eigen feestje en besmette de een na de ander. Uiteindelijk zagen de bazen geen andere mogelijkheid dan hun land weer voor een deel op slot te gooien. Daar trok het virus zich niets van aan, het muteerde zichzelf om zich nog sneller te kunnen verspreiden. Dus trokken de bazen de teugels nog verder aan en de mensen waren terug bij af. Zij bleven thuis en mochten deze keer ook geen troost meer vinden in het shoppen in (lokale) winkelstraten. En zij woonden, werkten en onderwezen weer vanuit huis.

Er gloorde hoop aan de horizon, toen knappe koppen een goedgekeurd vaccin presenteerden. De eerste prikken werden uitgedeeld onder toeziend oog van het volk. De belofte van een einde aan de crisis kwam in zicht, maar het virus was niet van plan gelijk zijn biezen te pakken. Het stak uitdagend zijn tong uit en bleef mensen aansteken, wetend dat het einde in zicht maar nog niet daar was. 

Toen het voorjaar werd waren de meest kwetsbare mensen ingeënt. Stap voor stap mocht het volk weer uit eten en voor niet-essentiële boodschappen naar de winkel. De kappers rekenden rigoureus af met grijze haren, baarden en te lange lokken en mensen waagden zich weer aan een uitstapje of een trip over de landsgrenzen. Zij brachten hun kinderen opgelucht weer naar school en waardeerden de leerkrachten meer dan ooit te voren. In de herfst hadden alle mensen hun prik gehad en durfden zij langzaam te geloven dat de stevige greep van het gemene virus geschiedenis was... 

Hou vol, lieve mensen. Happy new year, met hopelijk snel en voorspoedig een happy end aan het coronasp(r)ookje!

Nelleke den Besten

advertentie
advertentie